Amebix - jecaji propadanja, krici ocaja

Amebix sam otkrio u pravom trenutku. Nisam vise bio osnovac nalozen na pank rok, a ni srednjoskolac opsednut hardkor brzinama. Ustanovio sam da me muzika privlaci bez obzira na zanr, te da potpuno suprotni muzicki pravci su suprotni samo zbog granica u glavama. Odavno vec fasciniran zvucnim (a i drugim) ispoljavanjima mracnih, senovitih strana ljudske licnosti, osetio sam Amebix na prvo slusanje i na prvo citanje. Njihova muzika nije laka. Secam se, u jednom fanzinu sam, davnih dana, citao kako je autor tog fanzina doziveo Amebix. Na pocetku mu se nisu uopste svideli, bila je to samo stondirana buka, bez pravog znacenja za njega. A onda mu je gomila stvari krenula lose u zivotu. Sto se osecao gore, to je vise lepote otkrivao u Amebix-u.

Rifovi Amebixa su predstavljali kombinaciju panka i metala. Moze da se cuje da gitarista nije imao muzicko obrazovanje, te da je sam morao da stvara svoj stil. Slicno kao i kod Black Flaga, to se odrazilo na zvuk i odredilo ga. Amebix je sav u atmosferi. Kada se pokusa secirati njihova muzika, mogu da se pronadju uticaji drugih - psihodelicnost ranog Killing Joke-a, vokal i energija Motorhead-a - ali ovo nije presudno. Atmosfera je presudna. Atmosfera predosecanja sve brzeg propadanja civilizacije kojoj pripadamo jeci u svakoj sekundi njihove muzike. Ziveci na ivici egzistencije, na marginama, smetlistima drustva, po napustenim, ruiniranim kucama, Amebix-i su pevali svoju ogorcenu i otrovnu pesmu, prizivajuci krah i propadanje. Mnogi su kasnije pokusali, uglavnom neuspesno, da skinu ovaj duh ocaja. Axegrinder su skinuli muziku, ali rezultat je zvucao vise mehanicki, bez duha. Neurosis su pokusali da uhvati i muziku i atmosferu, ponekad su uspevali, ali su se kasnije udaljili radeci na svojim sopstvenim imaginativnim slikama. Catharsis, na Pasion albumu, su uspeli da ispevaju istu pesmu, svojim sopstvenim glasovima.
Amebix su nastali 1978. godine, svirali su do 1987. Ovo su neka od izdanja koju su uspeli da objave u tom periodu.
Who`s the enemy EP (Spiderleg records, 1982) - Cetiri pesme, koje naslucuju ono sto ce ubrzo potom da se desi. Haoticni ritmovi, distorzirana paranoicna gitara, srednja brzina i pesme duze nego sto su tadasnji suborci Amebixa obicavali da prave (da pomenem Disorder i Discharge, od ovih pod "dis") U sustini ovaj EP nije sam po sebi nesto posebno, ali nagovestava mnogo toga. Your god is your chains. Reject your god, reject your system. Do you really want your freedom?
Winter 7" (Spiderleg records) - Definisan zvuk. Ovaj singl donosi jednu od najlepsih pesama koje je pank revolucija donela - Winter. The cold outside lays waste to life. Suspends the process of decay. Alone without a friend suffer as night becomes the death of day.
No Sanctuary 12" (Spiderleg,1984?) - Vrhunac faze koja me podseca na Killing Joke. Svaka pesma je sjajna. Od pocetne Batery Humans, pa do zakljucne Moscow Madness, zvuk je pun i prstav. Razlozeni akordi se kombinuju sa mracnim rifovima, produkcija je pankerska, a aranzmani kreativni i spontani. Fenomenalno. It's a race against time and there's nowhere to hide... So they look for the sign in the sky...
Arise! LP (Alternative Tentacles, 1985) - Jello Biafra izdaje Arise!, za koji mnogi kazu da je najbolje izdanje Amebix-a, mada meni je mozda i najslabije. Pesme su dobre, tekstovi mracni, ali mi produkcija ne zvuci zadovoljavajuce, nedostaje mi energija sa prethodnih izdanja. Axeman, Drink and be merry, samo su neki od bisera ova ploce. Acid rain, rocks on fire! Poison clouds, gods a liar... There's nothing left, for the meek, the past is gone the future is bleak.
Monolith LP (Heavy Metal, 1987) - Vrunac rada. Iako mi je licno najdraze No Sanctuary izdanje, ovde je kvalitet podignut na visi stepen. Produkcija pesama ih priblizava mejnstrimu, oseca se hard rok smek na momente, ali pesme su i dalje sjajne. Zavrsni tonovi praceni surovim vokalom "Boys are coming home" su oprostaj i zavestanje Amebix-a. Iste godine se raspadaju. Devet godina prezivljavanja i borbe dalo je rezultat u kome nije bilo mesta ni za jednu prosecnu pesmu. I awoke in a sweat from the American Dream, they were loading the bomb bay of the iron bird. Giving their blood to the Doomsday Machine, I screamed into the wind my goodbye to the world...